Ik hoor er toch nooit bij

was een onderzoek dat in die tijd, 1997, nieuw voor Nederland was. Hoe beleven kinderen het opgroeien in armoede? Anneke Dorrestein deed hier onderzoek naar.
Zij sprak uitgebreid met kinderen individueel en met een groep jongeren van wie de ouders Marokkaanse en Turkse wortels hadden. Het waren openhartige en leuke gesprekken.
Voor het groepsgesprek was zij gewaarschuwd dat het moeilijk zou zijn. Ze was vrouw en dit waren allemaal jongens met een andere culturele achtergrond. En ze wilde het gesprek ook nog opnemen. Een jongerenwerker bleef in de ruimte aanwezig. Ze heeft zich er als antropoloog niet door laten leiden.
De jongens gaven haar toestemming het gesprek op te nemen. Na afloop zei de jongerenwerker haar deze openhartigheid van de jongens niet te hebben verwacht. Hij had dingen gehoord die ze hem nooit hadden verteld.

Op basis van het onderzoek heeft ze aanbevelingen gedaan voor gemeentelijk armoedebeleid, die nog steeds gelden. Achttien jaar later is men opnieuw ernaar op zoek. De Kinderombudsman heeft in 2015 met het Verwey-Jonker Instituut een aantal onderzoeken in gang gezet naar kinderen en armoede.