Dorrestein

Al in mijn middelbare schooltijd ging ik met een zogenaamde enquête langs de deur om mensen te vragen naar wat zij van iets vonden, zoals het Watergate schandaal. Ik belde gewoon aan, had een verhaaltje dat het voor een werkstuk van school was, wat niet klopte, en vroeg hen het hemd van hun lijf. Het boeide mij. Ik kon toen niet bevroeden dat ik veel later ook als onderzoeker zou gaan werken. Mijn eerste richting was het werken met mensen als hulpverlener. Maar achteraf gezien zocht ik daar ook de diepte op. Zo wilde ik in de psychiatrie werken. De cliënten raakten mij en ik was oprecht geïnteresseerd in hen. Een psychose, depressie, doordraaien, dagenlang geen woord willen zeggen. Algemene aanvaarde meningen erover deelde ik niet. Ik zag iets anders.
Mijn universitaire studie Culturele Antropologie aan de Universiteit van Amsterdam was op samenlevingsgebied een voortzetting hiervan. Daarna kwam ik bij het Brabantse onderzoeksinstituut het PON. Ik deed op antropologische wijze, maar ook kwantitatief, onderzoek. Geen enkel onderzoek was hetzelfde. Steeds weer nieuwe projecten en daarbij afstemmen op de groep om wie het ging. Creatief zijn in het bedenken van een onderzoeksaanpak om mensen te bereiken en informatie te krijgen. Ik heb met ontzettend veel mensen samengewerkt: beleidsmakers, politici, bestuurders, de gebruikers van een voorziening, cliëntenorganisaties, belangengroepen. Ook betrof het verschillende gebieden of een combinatie hiervan, zoals zorg, met daarbinnen psychiatrie, gehandicaptenzorg, thuiszorg, hulpverleningsprojecten voor specifieke doelgroepen. En het gebied welzijn en participatie, waaronder armoedebeleid, diversiteit, onderwijs en cultuur.
Toch miste ik het directe één-op-één contact met mensen en heb ik een vervolgstudie gedaan voor individuele begeleiding van mensen.
Ik werk nu al lange tijd op beide terreinen. Na 21 jaar werken bij het PON startte ik mijn eigen onderzoeksbureau Onderzoek & Praktijk.
Een onderzoek is voor mij geslaagd als het iets wezenlijks laat zien.